Scuole
Een Scuole was een beroepsvereniging die zowel de kwaliteit bewaakte van het ambacht als ondersteuning bood aan zijn aangesloten leden. Hoe welvarender de Scuole was hoe meer ze ook aan sociaal werk deden voor armen en zieken. Een Scuole had ook een link met de overheid. Dikwijls waren ze verantwoordelijk voor het innen van belastingen bij hun aangesloten ambachtslieden. Zij wisten immers het best wie er aan het werk was en hoeveel hun omzet was. Uiteraard deden ze dat niet gratis ...
Het bestuur van een Scuole bestond uit leden van de adel of van de kerk. Dat om te voorkomen dat er personen in het bestuur zetelen die niet wisten wat er omging in Venetië. Maar denk nu niet dat het de gewone ambachtslui waren die deel uitmaakten van het bestuur. In de praktijk waren het advocaten, notarissen, artsen en hoge ambtenaren, dus veelal mensen die misschien wel voeling hadden met het ambacht maar het zelf niet konden doen. Onder het bewind van Napoleon werden ze afgeschaft. Sommige Scuole waren zo rijk en bezaten zo'n grote collectie kunst dat ze na Napoleon terug opgericht werden.
Gallerie dell' Accademia
De Gallerie dell' Accademia is het belangrijkste museum van de stad. Het gebouw, vlak bij de gelijknamige brug, was eigendom van de Scuola della Carita. Je zal merken dat het museum huist in een vroegere kerk en ruimtes van een klooster. Napoleon vond het nodig om in 1807 beide te sluiten, te seculariseren en er een deel van de collectie kunst uit de Venetiaanse republiek onder te brengen. Hij bracht ook kunstwerken uit andere kerken en kloosters naar hier waardoor het museum flink in aanzien toenam.
Hier vind je de grootste en mooiste verzameling Venetiaanse kunst van de 14de tot de 18de eeuw met meesterwerken uit de renaissance, barok en rococo. Kunst die afkomstig is uit kerken en kloosters en van schilders die behoorden tot de Accademia di Belle Arte, halfweg de 18de eeuw opgericht. Tintoretto, Bellini, Titiaan, Veronese, Carpaccio zijn o.a. de meest bekende namen onder hen. Een van de hoogtepunten zijn de ceremoniële werken uit de 16de en 17de eeuw. Schilderijen die protocols, ontvangsten van hoog aangeschreven bezoekers, statieportretten, enz voorstellen om zo de glitter en pracht van Venetië ook op die manier te vereeuwigen. Website van het museum: www.gallerieaccademia.org - Online tickets aankopen en wachtrijen vermijden.
Peggy Guggenheim museum
In dit Palazzo Vernier dei Leoni is sinds 1980 het Collezione Peggy Guggenheim ondergebracht. Het is de privé-verzameling moderne kunst uit de 20ste eeuw van een rijke Amerikaanse dame, Peggy Guggenheim, die in het witte paleis kwam wonen in 1949. Zij kocht niet alleen veel werken maar hielp sommige kunstenaars ook financieel. Je treft er zowel abstracte kunst als kubisme, futurisme, surrealisme, … Onder meer volgende kunstenaars zijn vertegenwoordigd door een of meerdere werken: Picasso, Mondriaan, Braque, Kandinsky, Malevich, Magritte, Delvaux, Mirò, Dali, Klee, Magritte, Klee, e.a. Met Max Ernst (kunstschilder en beeldhouwer) was Peggy Guggenheim enkele jaren getrouwd. Ze stierf in dit museum in 1979. Het museum heeft enkel een benedenzaal en één verdieping en dat komt omdat bij de bouw het geld op was om er nog andere etages bij te zetten zoals eigenlijk gepland was. Meer info op www.guggenheim-venice.it
Ca’Rezzonico, Museo del Settecento Veneziano
Dit prachtige witte barokke paleis (bouw begon in 17de eeuw maar pas afgewerkt na financiële problemen in 1756) draagt de naam van een bankier uit Lombardije, Giambattista Rezzonico. Hij liet er na de aankoop een tweede verdieping bijbouwen, stouwde het vol met decoratieve glitter en pracht en hield er exuberante feestjes. Begin 19de eeuw was het sprookje uit. De familie stierf uit en het geld was ook op. Veel kunstschatten gingen door verwaarlozing verloren.
Het was al april 1936 toen het paleis nieuw leven werd ingeblazen op een korte heropleving na met het verblijf van de Engelse schilder Robert Barrett Browning vanaf 1880 tot 1889. In 1936 zwaaiden er de deuren open van het Museo del Settecento Veneziano ingericht in de vroegere salons, balzaal en andere protserige ruimtes.
De toegang tot het museum doet al wat met je, want het is een sierlijke monumentale trap die leidt naar de eerste zaal. Je vindt er zowel schilderijen als beelden, meubelen, een pauselijke troon, kroonluchters, plafondschilderingen … een mix verzameld van de eigen voorraad in het paleis en van andere musea. De schilder Pietro Longhi krijgt in een aparte zaal heel wat aandacht met een 30-tal werken over het dagelijkse leven in Venetië anno 18de eeuw. Er staat ook een 18de-eeuwse apotheek uitgestald en er is een ruimte met alleen maar werk van schilders uit Venetië. De website: www.carezzonico.visitmuve.it
Palazzo Ca’Dario
Het Palazzo Ca’Dario zit wat geprangd tussen andere woningen aan het Canal Grande. Misschien zie je het niet meteen omdat de ogen eerst kijken naar het veelkleurige marmer van de voorgevel, maar wie langer toekijkt moet het opmerken. Een paar zuilen staan echt wel beetje scheef en het lijkt of de architect een paar mindere dagen had bij het ontwerpen van dit renaissancepaleis dat in 1479 klaar was. Natuurlijk is dat niet zo, want Pietro Lombardo stamde uit een toonaangevende en geroemde Lombardische architectenfamilie. Zie ook eens naar de schoorstenen. Typisch voor hier in Venetië, fumaioli genoemd. De trechtervorm heeft wel degelijk een bedoeling. Vuurvonken kregen zo minder kans om uit de schoorsteen te ontsnappen. Slim gezien, toch?
Het paleis is gebouwd in opdracht van Giovanni Dario, een gewone Venetiaanse ambassadeur. Luguber detail, Ca’Dario is vervloekt. Het paleis kende al veel eigenaars maar bijna niemand hield het er lang vol. Het onwaarschijnlijke verhaal begint bij Dario zelf. Hij ging failliet waarna zijn inwonende dochter van hartepijn stierf. Een van haar zonen werd vermoord. De volgende eigenaar ging eveneens failliet en stierf kort erna. We zijn in 1838 beland als een Engelse geleerde Rawdon Brown er gaat wonen, failliet gaat en zelfmoord pleegt. En zo gaat het dodenverhaal maar door tot 1993. Ene Raul Gardini, zakenman, schoot zichzelf een kogel door het lijf. De laatste bewoners zouden Amerikanen zijn. De vraag is: voor hoe lang?
Palazzo Ca d’Oro
Ca(sa) d’Oro staat voor ‘gouden huis’. Een uniek voorbeeld van gotiek in Venetië, opgetrokken in de eerste helft van de 15de eeuw. Misschien vind je het palazzo Ca d’Oro wel het mooiste gebouw van Venetië en we kunnen je daarin geen ongelijk geven. Het moet destijds nóg mooier geweest zijn met een decoratie op de frontgevel in bladgoud en vermiljoen. Als je op het grote balkon of zelfs één van die balkonnetjes zou kunnen staan, met de blik op de Canal Grande, dan moet je een ‘rijk’ gevoel hebben lijkt ons. Bemerk de leuke kantelen bovenaan.
Het is aan een Russische prins en een beroemde ballerina te danken dat het paleis er vandaag nog staat. De prins kocht het in 1846 voor de ballerina Marie Taglioni, toen een erg populaire ballerina. Zij liet het in verval geraakte paleis echter nogal vrij drastisch restaureren waardoor veel schoonheid verdween o.a. een roze marmeren waterput ontworpen door Bartolomeo Bon die het binnenplein opsmukte. Gelukkig was er de Turijnse baron Giorgio Franchetti die het paleis verwierf en de glorie van weleer teruggaf aan het paleis inclusief de roze waterput. Hij was ook een verwoed kunstverzamelaar en dat gaf de aanzet tot het latere museum.
Meer informatie en online tickets aankopen via Tiqets, klik hier
Galleria Giorgio Franchetti
Op de eerste en tweede verdieping huist sinds 1984 een museum, Galleria Franchetti, genoemd naar de laatste privé bezitter Giorgio Franchetti, een baron uit Turijn, die het paleis nog tijdens zijn leven weg schonk aan de Italiaanse staat. Hij liet ook een rijke verzameling kunstwerken na. Nadat de man zichzelf van het leven beroofde (1922) werd zijn as tussen het marmer verwerkt. Je kan er kijken naar schilderijen van Venetiaanse kunstenaars, Italiaanse en buitenlandse schilders (Andrea Mantegna, Vittore Carpaccio, Titiaan, Hans Memling, Jan van Eyck, ... Ook beelden, keramiek, fresco’s, tapijten. De meeste werken dateren uit de 15de tot de 17de eeuw. Meer info op www.cadoro.org
Palazzo Grassi
Het mooie patriciërshuis behoorde toe tot de adellijke familie Grassi maar toen de Grassi’s letterlijk uitstierven, waren er meerdere opvolgende eigenaars. Sinds 2005 is het in handen van de superrijke Fransman François Pinault. Hij liet het renoveren om er aanvankelijk een gedeelte in te richten als privé-kunstmuseum. Nu is het een openbaar kunstmuseum weliswaar met een beperkte vaste collectie. Hier gaan wel grote reizende tentoonstellingen door, vaak is het hedendaagse kunst. De website van het museum is www.palazzograssi.it
Scheepvaartmuseum (Storico Navale)
Van de vele schepen die in Venetië werden gebouwd, bestond telkens een maquette. Die werden bewaard in het Casa dei Modelli. Hieruit ontstond het Scheepvaartmuseum. Het museum brengt een overzicht van het scheepvaartgebeuren in Venetië en van gans Italië. Hoogtepunt bij het bezoek zijn de scheepsmodellen. Hoewel vele maquettes zijn verdwenen (Napoleon ‘nam’ er enkele mee naar Parijs, die er nu nog te bezichtigen zijn in het Musée de la Marine en er gingen er ook vele verloren tijdens de Tweede Wereldoorlog) blijven er nog ruim 25 000 scheepsmodellen over.
Hét pronkstuk is de Bucintoro, het gouden ceremonieschip waar de doge en zijn gevolg zat te pronken bij speciale gelegenheden. Wat je ziet is een schaalmodel 1:10, ergens in de 19de eeuw vervaardigd. De Bucintoro viel wel degelijk op met zijn 35 meter lengte en 7 meter breedte. Er zouden er een 4-tal hebben bestaan, maar geen enkele originele heeft de tand des tijds overleefd. Het schip werd in beweging gebracht door exact ...168 roeiers.
Naast de maquettes vind je er eveneens allerlei voorwerpen uit de zee- en scheepvaart.
Het scheepvaartmuseum ligt op een voormalig militair domein van de zeemacht. Het Campo dell’Arsenale maakt daar eveneens deel van uit en ligt achter het museum.
Meer informatie en online tickets aankopen via Tiqets, klik hier.